Een ijswoestijn

Onderstaande tekst valt onder het auteursrecht. Wie er iets anders mee wil doen dan uitprinten voor eigen gebruik, moet contact opnemen met kog@upcmail.nl


Tekst voor gewone ouders, om hun omgeving te laten zien wat voor bizarre dingen je mee kunt maken als je als ouders uit elkaar gaat of te maken krijgt met kinderbeschermingsmaatregelen.


“Heel je sociale omgeving verandert in een ijswoestijn: familie, vrienden, kennissen, je eigen advocaat: niemand die zich met de ‘loser’ wil inlaten.”

Een vader die van de instanties zijn kinderen niet meer mocht zien na een beschuldiging die niet behoorlijk onderzocht was, schreef dit. Is het overdreven? Het is nog zacht uitgedrukt!

Naast een boeiende baan hebben de meeste mensen als ideaal om samen met een partner een prettig leven op te bouwen en na verloop van tijd kinderen te krijgen. Reclames en film creëren een beeld van mooie, jonge, sportieve gezinnetjes die samen lachend een ontbijtje eten en stralend gelukkig een balletje slaan. In werkelijkheid is het leven niet een en al gezondheid en geluk. Elk gezin kent zijn ups en downs.

Scheiding

Als ouders met kinderen uit elkaar gaan geeft dit meestal veel verdriet, strijd en onduidelijkheid. De emoties spelen bij alle partijen hoog op. Vaak moet een van de ouders vrezen dat zijn of haar relatie met de kinderen in gevaar komt. Deze ouders praten over wat er gebeurt, en als ze hun kinderen werkelijk dreigen kwijt te raken blijven ze daarover praten en praten. Ze lopen met papieren te zwaaien en willen dat hun kennissen die lezen.

Een poosje kunnen ze op sympathie rekenen, dan begint bijna iedereen het gespreksonderwerp wel erg eentonig te vinden. En de twijfel slaat toe: zou er dan toch niet iets aan de hand (geweest) zijn?

Zoiets moet je ook wel denken, want ANDERS ZOU HET JOU DUS OOK KUNNEN OVERKOMEN! Dat is te bedreigend, zoiets wil niemand geloven. Maar sommige dreigingen zijn reëel: je kunt een aanrijding krijgen terwijl je zelf goed oplet, je kunt zomaar in elkaar geslagen worden, je kunt je kinderen kwijtraken door te scheiden. En omdat dat kan, laten ouders zich vaak door hun emoties meeslepen en houden de kinderen weg bij de andere ouder. Het kind kan een van de ouders helemaal kwijtraken, dus zorg je dat jij die ouder in ieder geval niet bent.

Het komt voor dat iemand geheel ten onrechte van allerlei wordt beschuldigd. Bijv. dat hij stalkt, autobanden heeft doorgestoken, een kind (seksueel) heeft mishandeld. Vooral het laatste heeft een enorm effect. Veel mensen worden schichtig: je weet toch maar nooit. Er blijft altijd iets kleven aan zo’n ouder.

De omstanders gaan raad geven: laat het nieuwe gezin tot rust komen, het komt wel goed, de kinderen komen vanzelf naar je toe. Vraag nou geen informatie van de school. Bel niet op, ga niet naar het zwembad, stuur geen cadeautje met hun verjaardag.

Geef dat soort raadgevingen niet. De wet geeft ouders recht op informatie over hun kinderen; het komt niet vanzelf goed; het nieuwe gezin kan tot rust komen als er weer normale contacten voor de kinderen zijn met allebei hun ouders; kinderen komen zelden vanzelf want die voelen precies aan hoe de ouder bij wie zij wonen daar tegenover staat “Pappa/mamma heeft liever niet dat ik naar je toe ga.”Veel dwingender dan een keihard verbod werkt “Ik wil het liever niet (en ik heb het al zo moeilijk)”.

Liefde kun je niet afdwingen. De liefde tussen kinderen en allebei hun ouders is er, die hoeft niet afgedwongen te worden. Maar in scheidingssituaties moeten ouders soms hun plicht als ouder vervullen door de liefdevolle band met hun kinderen te beschermen.

De omgeving is vaak nog wel bereid te geloven dat iemand niet gedaan heeft wat zijn ex beweert. Iedereen weet dat in de emoties van het uit elkaar gaan mensen raar kunnen doen. Maar als de “deskundigen” een contactverbod adviseren of opleggen wordt de omgeving onrustig. Soms krijgt een ouder de raad voor de kinderbescherming, de ingeschakelde deskundigen, en de rechter, tegen zich. Zie je nou wel? De deskundigen zeggen ook dat je rustig moet afwachten. Ja, sommige deskundigen hebben net zoveel kennis van kinderen als u van ruimtevaart. Een kind zijn vader of moeder afpakken is emotioneel geweld tegen dat kind. Een normale ouder gaat het niet goedpraten en werkt er niet aan mee. Zou er dan toch iets aan de hand geweest zijn? Die mensen hebben er toch geen enkel belang bij de boel op te lichten? Dat zou je zeggen, maar regelmatig is het anders.

Er kan zich ook een heel ander probleem voordoen: een kind loopt weg

De redenen kunnen heel verschillend zijn (let op: dit is een folder over gewone ouders, dus we praten hier niet over weggelopen kinderen die werkelijk mishandeld of misbruikt zijn, of die dag in dag uit de gevolgen van een psychiatrische ziekte of misbruik van drank of drugs hebben moeten aanzien). Kinderen lopen soms weg omdat ze de nieuwe vriend van hun moeder niet accepteren, of omdat ze dingen willen doen die hun ouders verbieden, zoals omgaan met mensen die hun ouders niet acceptabel vinden. Het is voorgekomen dat jongeren langdurig onder schooltijd door mensen die soms niet eens aan de school verbonden zijn naar weglopen “toegepraat” zijn. Volgens de instanties ligt het altijd aan de ouders: die hadden geen normale ouder-kind-relatie; hebben emotioneel geparasiteerd op het kind; hebben het kind (seksueel) mishandeld; waren altijd alleen maar aan het geld verdienen; het kind is in eenzaamheid opgegroeid; er was elke dag ruzie in huis. Zelfs als ze de ouders nooit gesproken hebben weten sommige vervaardigers van rapporten een heleboel over ze te melden. Dit leren veel maatschappelijk werkers in hun opleiding. Hun opleiding is zogenaamd “breed” en leidt niet op tot gedegen kennis van problemen van jongeren.

Een veertienjarige zegt gemakkelijk: ik heb achterlijke ouders, ik mag niks! Als een hulpverlener dit letterlijk neemt en in een officieel stuk zet, zit de jongere klem. Dan kan hij het achteraf niet meer nuanceren; bovendien stellen veel jongeren zich bij een uithuisplaatsing een permanent schoolkamp voor.

De ouders krijgen te maken met de pijn van de beschuldigingen van hun kind. Bedenk wel, dat het nog maar de vraag is of het kind dit gezegd heeft. Als een kind het wel gezegd heeft is het hem misschien in de mond gelegd. Er zijn instanties die wegloopkinderen allerlei gruwelen van ouders voorlezen waarop het kind alleen maar ‘ja’ of ‘nee’ hoeft te zeggen (en als je weggelopen bent moet je natuurlijk soms wel ‘ja’ zeggen als je nog niet terug wilt). Het is moeilijk voor ouders het hun kind niet aan te rekenen en aardig over hem te blijven denken. Bovenop de pijn van de leugens van de instanties en de beschuldigingen van het kind komt de belediging van het wantrouwen van de omgeving. Mensen laten hun kinderen niet meer bij ze spelen, groeten niet meer, wenden zelfs hun hoofd af.

De instanties hebben de kant van het kind gekozen, dus er moet een goede reden voor dat weglopen zijn geweest.

Nee, de instanties kiezen vaak de makkelijkste weg. Het is heerlijk om een “zielig” kind te redden. Misschien werken er nogal wat mensen met een onverwerkt conflict met hun eigen ouders, misschien is het gewoon de weg van de minste weerstand. Vroeger waren er ook conflicten in gezinnen over vrienden, vrijers, laat thuiskomen, niet werken voor school. Helaas is er nu “hulpverlening”, waardoor een wegloper leert dat liegen en manipuleren de mogelijkheden geeft om te doen wat de ouders niet goedvinden, inclusief drugs gebruiken. De ouders zijn niet meer in de gelegenheid hun kind op te voeden en niemand neemt het over. Het kind merkt dat hardnekkig doen wat je zelf wilt, oplevert dat het ook mag. Begin niet aan de ouders te twijfelen. Als u vorige maand nog dacht dat het gewone ouders waren, had u daar hoogstwaarschijnlijk gelijk in.

Een kind is uit huis geplaatst

De omgeving behandelt deze ouders alsof ze een besmettelijke ziekte hebben. Zelfs familieleden laten hun kinderen soms niet meer bij ze spelen en beginnen ze links te laten liggen. Vooral als de uithuisplaatsing langer duurt, vertrouwt men de ouders niet meer. “Er moet wat aan de hand geweest zijn. Je kind wordt je toch niet zomaar afgepakt!” Regelmatig gebeurt dat wel degelijk. En hier geldt hetzelfde als bij scheiding, men denkt: als je je kind kwijtraakt, moet het aan jezelf liggen!

Vaak blijft een uit huis geplaatst kind door onwaarheden in de rapportage uit huis geplaatst. De oorspronkelijke reden voor de uithuisplaatsing is verdwenen, de instanties doen alsof die er nog is of verzinnen iets nieuws.

Alleen wie het zelf heeft meegemaakt, begrijpt hoe eenzaam zo’n ouder is. Wat hem elke dag wordt aangedaan doordat hij het moet missen: de eerste zwemles, de vreugde van het kind om zijn eigen huisdier. En wat hem wordt aangedaan door de manier waarop instanties en soms pleegouders met hem menen te kunnen omgaan.

Anderen geven raad. Je moet wel doen wat de gezinsvoogd zegt, dus ga nou niet naar de open dag van de school (als je het toch doet zijn de consequenties voor jou!); vraag nou geen informatie bij de school want die krijg je van de gezinsvoogd; praat met je kind alleen over ditjes en datjes maar nooit over de uithuisplaatsing want dat brengt hem in verwarring.

En als klap op de vuurpijl: leg je er nou toch bij neer, hij is daar nu helemaal gewend. Je moet het voor hem over hebben.

Nee, ouders hoeven niet altijd te doen wat de gezinsvoogd zegt: ouders hebben recht op informatie (hij kan een ouder met gezag een aanwijzing geven “betreffende de verzorging en opvoeding”, daar vallen ook contacten van het kind met de gezagsouder onder, maar verder niet). Over de uithuisplaatsing praten brengt het kind in verwarring? Beter verwarring dan het verdriet van: ze hebben me weggedaan. Hij is daar nu helemaal gewend?! Er bestaat ook zoiets als schijnaanpassing, kinderen maken er het beste van. Hopelijk is hij gewend en heeft hij het naar zijn zin, maar wie denkt dat kinderen niet hun eigen ouders nodig hebben, moet eens praten met LOGA, een vereniging van adoptiefouders.

Proberen je kind weer thuis te krijgen, proberen je kind zijn ouders terug te geven: het wordt “verregaande juridisering” genoemd, en als familie en vrienden dat ook beginnen te zeggen doet het vreselijke pijn.

Juridisering ja, namelijk proberen door een uitspraak van de rechter (en als voorbereidend werk door klachtenprocedures) weer een gewoon gezin te zijn: zouden ze dan liever zien dat het kind door zijn ouders ontvoerd werd? Of geloven ze nou echt dat een GEWONE ouder, dus een ouder van wie een kind TEN ONRECHTE uit huis geplaatst is of uit huis geplaatst blijft, zich daar bij neer zal leggen?!

Instanties hebben omslachtige, langlopende en weinig effectieve klachtenregelingen. Ouders moeten veel extra energie steken in iets wat de dubieuze, betwiste gang van zaken meestal niet stopt, ondanks hun gelijk. Vervolgens krijgen ze het verwijt dat ze steeds maar aan het klagen zijn, en suggereert men dat er aan die ouders “dus” wel een steekje los zit.


Jeugdzorg, jeugdhulpverlening, kinderbescherming, welke term maar in de mode is: het is een bedrijfstak met zijn eigen belangen (bijvoorbeeld: een tehuis dat niet een bepaalde bezettingsgraad heeft wordt gesloten). In die bedrijfstak is het verloop onder het personeel enorm, kunnen mensen soms niet omgaan met macht of zijn ze niet tegen hun taak opgewassen. Bovendien heerst er een cultuur van afschuw van feiten (“het gaat om de beleving”) en maakbaarheid van relaties. Misschien werken er veel mensen die graag “redden”, waardoor ze een hoop narigheid kunnen veroorzaken.

Er gebeuren regelmatig de raarste dingen: een onderzoeker is partijdig, feiten worden genegeerd of aangepast aan de wens van de rapporteur, iemand woorden worden verdraaid, informanten worden genoemd die niet benaderd zijn, conclusies van rapporten hebben weinig te maken met het rapport waar ze een conclusie uit moeten zijn of rapporten zijn suggestief en werken naar een conclusie toe die kennelijk van te voren al vaststond, de directeur schrijft u na een klachtenprocedure A en op de zitting zegt zijn vertegenwoordiger toch B, tussen datum post en datum poststempel liggen weken, post komt niet aan, stukken worden geweigerd of verdwijnen. Als het boven water komt, heet het allemaal “misverstand”. Kinderbeschermers lappen soms de wet en ook de uitspraak van de rechter aan hun laars.

Welbeschouwd is het niemand kwalijk te nemen als hij dit soort verhalen niet gelooft!

Dat kan toch niet gebeurd zijn? Zoiets doet toch geen mens? En die rechter dan, heeft die geen hersens? Na het lezen van honderden dossiers en onze eigen ervaringen moeten wij zeggen dat er misschien nergens zo vrij met de feiten omgesprongen wordt als in de jeugdzorg, en dat rechters soms schijnen te denken: naar ouders hoef ik niet te luisteren, die denken alleen aan hun eigen belang.

Ouders zijn echter degenen die het best de belangen van hun kinderen kunnen behartigen.

Het Burgerlijk Wetboek zegt zelfs:
Het ouderlijk gezag omvat de plicht en het recht van de ouder zijn minderjarig kind te verzorgen en op te voeden.
Onder verzorging en opvoeding worden mede verstaan de zorg en de verantwoordelijkheid voor het geestelijk en lichamelijk welzijn van het kind en het bevorderen van de ontwikkeling van zijn persoonlijkheid. (art. 247)
In Nederland loopt heel veel geweldig goed. Op dit terrein loopt te veel geweldig slecht. Zo slecht, dat wie het navertelt, uitlokt dat hij voor gek versleten wordt. Een normaal mens kan niet snappen dat officiële organisaties onder de ogen van de overheid soms zo slecht werken. In bedrijven worden mensen meestal ontslagen als ze hun werk slecht doen en slecht blijven doen. In het kinderbeschermingsbedrijf doet ongetwijfeld een deel van de mensen hun werk goed en worden misschien soms mensen die het slecht doen verwijderd. Maar er blijven te veel mensen die zich bedienen van intimidatie, manipulatie en zelfs leugens. Dit gaat maar door en brengt kinderen en ouders veel verdriet en ellende.