De moeder voert, samengevat, het volgende aan.

De GI heeft in april 2018 het besluit genomen dat [minderjarige] niet meer bij de moeder geplaatst kan worden. Enkele weken daarna is de moeder begonnen met dwangmedicatie en vanaf dat moment gaat het goed met haar. De psycholoog/psychotherapeut van de moeder, mevrouw [psycholoog/psychotherapeut] , heeft de GI om die reden gevraagd het opvoedbesluit te herzien. De GI heeft echter geen aandacht meer geschonken aan de positieve ontwikkeling van de moeder en steeds afwijzend gereageerd op de verzoeken om [minderjarige] weer bij de moeder te plaatsen. De moeder kan daarom een verzoek tot opheffing indienen. De moeder heeft de GI ook diverse keren gevraagd de omgang uit te bouwen, maar hieraan is geen gehoor gegeven. Hierdoor is de moeder de mogelijkheid ontnomen een hechtingsband met [minderjarige] op te bouwen. Dit is niet aan haar te wijten en het kan de moeder dan ook niet worden tegengeworpen dat [minderjarige] in het pleeggezin is gehecht en dat daarom terugplaatsing bij de moeder niet mogelijk is.

De moeder betwist dat zij [minderjarige] heeft verwaarloosd. Voor de uithuisplaatsing was [minderjarige] een vrolijk kind.

De moeder is in staat om voor [minderjarige] te zorgen. Het toekomstperspectief van [minderjarige] ligt bij de moeder en er moet worden gewerkt naar een terugplaatsing. De moeder heeft een baan en een woning. Er was sprake van een postpartum psychose en daarvan is de moeder helemaal genezen verklaard. Zij slikt hier geen medicijnen meer voor en staat niet meer onder controle van de GGZ. Bij de GGZ is een veiligheidsplan opgesteld en familie en vrienden vormen een vangnet. De moeder is bereid vrijwillig hulpverlening te aanvaarden.

Zij wenst een contra-expertise door een kinderpsycholoog waarbij onderzocht wordt of de ondertoezichtstelling noodzakelijk is en onder welke omstandigheden [minderjarige] terug zou kunnen naar de moeder. Het raadsonderzoek is onvolledig geweest en het rapport is eenzijdig opgesteld. De familie en vrienden van de moeder zijn niet als informant gehoord. De raad is uitgegaan van aannames, te weten dat bij [minderjarige] in het pleeggezin apathisch gedrag is geconstateerd en dat zij hechtingsproblemen heeft gehad, welke door de moeder worden betwist.

De GI voert, samengevat, het volgende aan.

De rechtbank heeft in het najaar van 2017 aangegeven dat er snel duidelijkheid moest komen omtrent het perspectief van [minderjarige] . In april 2018 was de aanvaardbare termijn van zes maanden verstreken en gaf de behandelaar van de moeder aan dat de moeder geen vooruitgang liet zien en dat een spoedig herstel niet werd verwacht, hetgeen het uitgangspunt is geweest voor het opvoedbesluit en het verzoek aan de raad onderzoek te doen naar een gezagsbeëindiging. Doordat er daarna bij de moeder wel verbetering is opgetreden, is bij de GI twijfel ontstaan over het opvoedbesluit en dit is bij de raad neergelegd. Indien de raad had aangegeven dat de moeder de opvoeding op zich zou kunnen nemen, had de GI zich daarbij neergelegd. Overigens was op het moment dat het beter ging met de moeder niet meteen duidelijk dat zij volledig zou herstellen. De medicatie zou een jaar voortduren en er bestond bij de GI nog angst voor een terugval. Er is namelijk discussie mogelijk over welke psychose de moeder heeft gehad, omdat er wat tegenstrijdigheden zijn. Volgens de behandelaar van de moeder was het een postpartum psychose waarbij een kleine kans bestaat op een terugval, maar bij een normale psychose bestaat een grote kans op een terugval. Dan is de vraag of er al ingestoken gaat worden op een terugplaatsing of dat dat nog te snel is.

De moeder heeft met de GI gesproken over haar wens om de omgang uit te breiden maar niet om de ondertoezichtstelling te beëindigen. De pleegouders hebben flinke inspanningen moeten verrichten om [minderjarige] bij hen te laten hechten. De eerste zes maanden na de uithuisplaatsing heeft de omgang met de moeder niet kunnen plaatsvinden omdat zij hulpverlening niet toeliet. Na een half jaar heeft de GI deze voorwaarde laten vallen omdat het belang van contact tussen [minderjarige] en de moeder groter was dan het risico op onveiligheid. Vanaf het moment dat de moeder dwangmedicatie kreeg was er een zichtbare verbetering in het verloop van de omgang. De omgang is niet direct uitgebreid toen het beter ging met de moeder en zij daarom vroeg, omdat [minderjarige] een kwetsbaar meisje is en de stappen zorgvuldig genomen moesten worden. Ook had dit te maken met het perspectief van [minderjarige] . Als het perspectief niet meer thuis is dan kan er nog steeds een opbouw in contact zijn maar niet toewerkend naar een plaatsing dus minder intensief. Naar de moeder is onvoldoende duidelijk gecommuniceerd dat voor een uitbreiding van het contact eerst het raadsrapport moest worden afgewacht.

In het pleeggezin heeft [minderjarige] opvallend en niet leeftijdsadequaat gedrag laten zien. Dit gedrag is ook door het consultatiebureau en de GI gezien en besproken met de gedragswetenschapper. Die gaf aan dat dit gedrag atypisch is voor een uithuisgeplaatst kind en wordt gezien bij kinderen die verwaarloosd zijn op sociaal/emotioneel gebied.

De raad heeft een degelijk onderzoek verricht. Naar [minderjarige] zelf heeft nooit een onderzoek plaatsgevonden. Vanuit de visie van de GI is er geen mogelijkheid voor een terugkeer naar de moeder. Het pleeggezin geeft aan dat [minderjarige] een kwetsbaar meisje is, hetgeen blijkt uit het contact dat zij met anderen heeft. Bij een overplaatsing wordt de hechtingsrelatie die [minderjarige] nu met de pleegouders heeft, verbroken en de inschatting is dat [minderjarige] onvoldoende veerkrachtig is om een dergelijke ingrijpende stap op te vangen. Voor [minderjarige] is de pleegmoeder haar veilige haven. Het risico bestaat dat het niet goed gaat bij de moeder. De GI gaat voor het zekere, namelijk dat [minderjarige] op een stabiele en veilige plek verblijft. Er wordt gekeken naar een actieve rol van de moeder in het leven van [minderjarige] waarbij de ontwikkeling van [minderjarige] leidend is.