Ingevolge het bepaalde in artikel 358 lid 4 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) kan van tussenbeschikkingen hoger beroep slechts worden ingesteld tegelijk met dat van de eindbeschikking, tenzij de rechter anders heeft bepaald. Gelet hierop is allereerst de ontvankelijkheid van de man in zijn hoger beroep aan de orde.

Voor het onderscheid tussen een (al dan niet gedeeltelijke) eindbeschikking en een tussenbeschikking is volgens vaste rechtspraak doorslaggevend of door middel van een beslissing in het dictum van de beschikking een eind is gemaakt omtrent enig deel van het verzochte. Daarbij is doorslaggevend of de beslissing een onherroepelijk karakter heeft in die zin dat de beschikking, eenmaal geëffectueerd, in haar gevolgen niet meer ongedaan kan worden gemaakt.

Een beschikking met een inhoud als de bestreden beschikking is naar het oordeel van het hof een tussenbeschikking. In het dictum wordt immers niet uitdrukkelijk een eind gemaakt omtrent enig deel van het verzochte, maar het betreft een ambtshalve door de rechtbank gelast onderzoek door de raad, ter instructie van de zaak. De (eventuele) proefcontacten maken deel uit van de aan de raad gegeven opdracht rapport en advies uit te brengen, van welk advies de beslissing afhankelijk kan zijn. Daarmee is echter niet (mede) een deelbeslissing gegeven waarin voor bepaalde tijd een zorgregeling is vastgesteld die, eenmaal geëffectueerd, in haar gevolgen niet meer ongedaan kan worden gemaakt.

In de bestreden beschikking heeft de rechtbank hoger beroep niet uitdrukkelijk opengesteld. De mededeling van de griffier onder de tussenbeschikking is volgens vaste rechtspraak niet een beslissing van de rechtbank dat tussentijds hoger beroep wordt opengesteld.

Op grond van het vorenstaande is het hof daarom van oordeel dat de man niet in zijn hoger beroep kan worden ontvangen. Hoger beroep van de bestreden beschikking dient te worden ingesteld tegelijk met dat van de eindbeschikking. Het hof zal de man
niet-ontvankelijk verklaren in zijn hoger beroep.