20 April 2000, vroeg in de ochtend, de kinderen slapen nog. Opeens roept iemand door de brievenbus: "POLITIE, BLIJF WAAR JE BENT." Op hetzelfde moment hoor je een gekraak van jewelste en twee seconden later stormen drie agenten, de voorste gewapend met een breekijzer van meer dan één meter, je slaapkamer in. Meneer, mevrouw alstublieft naar beneden. Hij legt een papiertje op je bed aan het voeteneind en in de slaapkamer naast je hoor je één van de kinderen: "NEEEEEE, NEEEEE."
Je jongste kind, nog maar zes jaar oud wordt door politiedienaar, verkleed om de zwaarste crimineel op te kunnen pakken uit zijn bedje gehaald en met de andere broers en zus door de politie op de zolderkamer bijeen gedreven. Daar worden ze geteld. Van een papier worden hun namen opgelezen, het klopt. Er gaat een seintje naar beneden en een als hulpverlener zich opwerpend voogdpersoon spoed zich naar de kinderen toe. "Jongens, jullie gaan met mij mee. Het spijt me, maar het is de schuld van jullie ouders en je zult ze nooit meer terug zien." (Letterlijk) De kinderen weten heel goed dat er iets niet klopt, maar dat het niet aan hun ouders ligt laten ze duidelijk weten. In pyjama en met blote voeten in hun schoenen worden ze gedwongen om met de vreemde vrouw mee te gaan. Ze mogen niet meer naar de w.c. geen eten en al helemaal geen afscheid meer nemen.
Beneden werden wij met onze oudste zoon, hij was net achttien jaar geworden, door een compleet overvalteam bewaakt. Ze staan in de huiskamer, in de gang en ook buiten worden alle in "“en uitgangen bewaakt. Een psychiater met compleet traumateam staat ook in de huiskamer en weet werkelijk niet wat ze moeten. (Later vertelde de psychiater dat de gezinsvoogd, wij hadden haar één keer aan de deur twee minuten gesproken en ze was nooit binnen geweest, had vertelt dat de situatie binnen verschrikkelijk was. Het hele huis, zo had ze verteld, moest een grote puinhoop zijn, zo zelfs dat de uitwerpselen aan de muren zouden zitten.) Het bleek die psychiater allemaal anders te zijn. Hij ging niet in op het verzoek van de voogd om ons letterlijk gek te verklaren en ons daarmee verplicht te laten opnemen in een inrichting. Na een kwartiertje ging hij weg en was het huis volkomen leeg, alsof niemand er ooit geleefd had.
Na enkele maanden mochten we onze kinderen ontmoeten, maar dan moesten we tekenen voor een vrijwillige opname in een inrichting, maar, geen haar op ons hoofd die daar over dacht, tenzij ze ons konden vertellen waarom de kinderen uit huis waren gehaalden waarom ze niet terug kwamen. Na vijf hele maanden vonden we zelf onze kinderen terug. Wij wonen in Zeeland en de kinderen waren in de provincie Groningen in pleeggezinnen ondergebracht precies 400 kilometer van hun huis.
De pleeggezinnen behoor(d)en bij een sekte en de kinderen werden en worden er systematisch bewerkt en verwaarloosd.
Daarna zijn we uit de ouderlijke macht gezet. De rechter vond dat: "het belang van het kind zich niet verzette tegen een ontheffing van de ouderlijke macht." Met andere woorden: het maakt niet uit waar een kind opgroeit zolang het maar zijn eten en drinken krijgt.
Nu is het vier jaar later. Nog steeds is er geen duidelijkheid, waarom er een overval moest plaatsvinden. Ja, men had eerst gewild dat we onze kinderen vrijwillig op "kantoor" kwamen inleveren zgn. voor onderzoek, maar wie doet dat? Ouders moeten ouders op afstand zijn en die moeten vooral hun mond dicht houden. Zorg dat ouders nooit van hun rechten gebruik maken, want dan kunnen we ze altijd straffen. Hoe? Afspraken intrekken bijvoorbeeld. Beloven dat je kinderen over een half jaar weer terug zullen komen en dan zeggen dat het nooit gezegd is.
Ieder die dit meegemaakt heeft, in Nederland zijn het duizenden maar iemand die dit niet zelf meemaakt gelooft het niet, weet dat Raad en voogdij een criminele organisatie is. Ze doen alles om je van je kind te vervreemden en het lukt hen. Jou maken ze ook kapot zodat je niet meer instaat zal zijn om voor je eigen kind te zorgen. Zo maken ze hun gelijk, maar krijgen het nooit. NOOIT.
Rob (pseudoniem)