De vader is van mening dat hij op grond van internationale wetgeving en op basis van de conclusie van de Procureur-Generaal bij de uitspraak van de Hoge Raad van 30 maart 2018 (ECLI:NL:PHR:2018:113) in deze zaak als belanghebbende dient te worden aangemerkt, mede omdat de kinderbeschermingsmaatregel ingrijpt in het family-life van hem en de kinderen. De vader heeft in dat verband - zakelijk en samengevat weergegeven - het volgende aangevoerd.

De vader heeft beide kinderen erkend. Toen de moeder in januari 2017 met de kinderen naar [B] verhuisde, wilde de vader wel regelen dat hij gezamenlijk met de moeder het gezag over de kinderen zou uitoefenen, maar de moeder schoof die beslissing volgens de vader voor zich uit. Inmiddels heeft de vader een verzoek tot het vaststellen van gezamenlijk gezag bij de rechtbank ingediend.

Naar de mening van de vader is er sprake van family-life in de zin van artikel 8 Europees verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM). Nadat de ouders niet langer een gemeenschappelijke huishouding voerden en de moeder met de kinderen naar [B] was verhuisd, hadden zij nog steeds een relatie. Deze relatie is pas eind oktober/begin november 2018 verbroken en de moeder heeft tot september 2018 vrijwel alle weekenden met de kinderen bij de vader doorgebracht. Deze contacten zijn gestopt omdat de hulpverlening aan de moeder had laten weten dat de situatie voor de kinderen veel te onrustig was. Omdat de kinderen nu in een pleeggezin zijn geplaatst, kan hij ze niet meer (gedeeltelijk) in zijn woning verzorgen zodat de uithuisplaatsing zijn family-life raakt, aldus de vader.

Ook stelt de vader dat het gezins- en familieleven niet eenvoudig door tijdsverloop en/of een echtscheiding ophoudt te bestaan.

Verder is de vader van mening dat de procedurele waarborgen die artikel 8 EVRM biedt zijn geschonden, nu hij niet op de hoogte is gebracht van de motivering van de beslissingen van de rechtbank. Ook is hij, noch zijn advocaat toegelaten tot de zitting in eerste aanleg, waardoor hij niet zijn visie onder de aandacht van de rechtbank heeft kunnen brengen. Voor de duur van de interventie moeten de ouders echter toegang tot de rechter hebben, opdat zij de aan hen opgelegde beperkingen aan de toets van de artikelen 6 en 8 EVRM kunnen laten onderwerpen, aldus de vader.

In hoger beroep heeft de vader - naast de argumenten die hij ook in eerste aanleg heeft aangevoerd en waar het hof hierna op zal ingaan - een beroep gedaan op een uitspraak van dit hof van 27 maart 2018 (ECLI:NL:GHARL:2018:3030) waarin het hof de conclusie van de Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden mr. R.H. de Bock van 2 februari 2018 heeft vermeld (ECLI:NL:PHR:2018:113). Het beroep op deze uitspraak faalt. Deze uitspraak dateert van voor twee uitspraken van de Hoge Raad, beide van 30 maart 2018 (ECLI:NL:HR:2018:463 en ECLI:NL:HR:2018:488). In deze uitspraken is uitgebreid ingegaan op het begrip belanghebbende, waaronder de positie van de niet met het ouderlijk gezag beklede ouder, en heeft de Hoge Raad voornoemde conclusie van de Procureur-Generaal, juist op dit punt, niet (volledig) gevolgd.

Gelet op deze uitspraken van de Hoge Raad ziet het hof geen ruimte om de vader in de onderhavige procedure aan te merken als belanghebbende zoals bedoeld in artikel 798 lid 1 Rv. De Hoge Raad legt de rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) aldus uit dat voor de vraag of iemand als belanghebbende moet worden aangemerkt, er een verband moet zijn tussen de kinderbeschermingsmaatregel - in dit geval de uithuisplaatsing - en de inmenging daarvan in het familie- en gezinsleven dan wel privéleven van in dit geval de vader. De Hoge Raad overweegt daartoe in r.o. 3.6.3 van de uitspraak van 30 maart 2018 (ECLI:NL:HR:2018:463) dat uit de rechtspraak van het EHRM moet worden afgeleid dat een persoon die aanspraak kan maken op bescherming van zijn familie- en gezinsleven dan wel zijn privéleven, een en ander zoals voorzien in artikel 8 lid 1 EVRM, tevens aanspraak erop kan maken dat hij in voldoende mate betrokken wordt in het besluitvormingsproces dat kan leiden tot een inmenging in dat familie- en gezinsleven respectievelijk dat privéleven. Het hof is van oordeel dat in dit geval de beslissing over de verzochte uithuisplaatsing niet kan leiden tot een dergelijke inmenging en overweegt daartoe als volgt.

De vader is op dit moment niet belast met het ouderlijk gezag over de kinderen. Dat hij eind november 2018 een verzoek tot het vaststellen van gezamenlijk gezag bij de rechtbank heeft ingediend is in zoverre niet relevant, omdat het hof naar de huidige omstandigheden moet toetsen of de vader als belanghebbende kan worden aangemerkt.

Verder staat vast dat de vader en de moeder tot januari 2017 in gezinsverband met de kinderen hebben samengeleefd. In januari 2017 is de moeder met de kinderen naar [B] verhuisd. Sindsdien, inmiddels dus twee jaar, heeft de vader niet meer met de moeder en de kinderen samengewoond en in die zin geen deel meer uitgemaakt van het gezin van de kinderen en de moeder. Hoewel de moeder nadien wel met de kinderen in de weekenden bij de vader heeft verbleven, is ook die situatie in september 2018 - twee maanden voor de uithuisplaatsing - geëindigd. De relatie tussen de ouders is vervolgens eind oktober / begin november 2018 beëindigd. Ter zitting is naar voren gekomen dat er geen zicht is dat de relatie weer hersteld zal worden en de vader en de moeder weer een gezin zullen vormen met de kinderen.

De kinderen zijn op 20 november 2018 uit huis geplaatst. De vader en de moeder woonden op dat moment al geruime tijd niet meer samen en de kinderen woonden bij de moeder. In het geval er geen gronden meer zijn voor een verlenging van de machtiging tot uithuisplaatsing en de kinderen terug geplaatst worden bij de verzorgende ouder, zal dat dus niet bij de vader en moeder in gezinsverband zijn. Deze beslissing vormt dan ook geen inmenging in het familie- en gezinsleven dan wel privéleven van de vader. Dat de vader naar eigen zeggen totdat de relatie verbroken werd nog bijna elk weekend bij de moeder verbleef en dat zij elkaar doordeweeks ook nog regelmatig zagen, maakt dit niet anders.

Ook de omstandigheid dat de vader, zo stelt hij, de kinderen nog regelmatig zag totdat de relatie werd beëindigd en dat hij ze nadien enige tijd niet heeft gezien, maakt niet dat de beslissing over de uithuisplaatsing rechtstreeks betrekking heeft op de rechten en verplichtingen van de vader. De uithuisplaatsing op zichzelf hoeft immers niet in de weg te staan aan de effectuering van het recht van de vader op omgang met de kinderen. De omgang is ook weer hervat: de vader heeft thans één keer per drie weken begeleide omgang met de kinderen.